Multimodaal medewerker Tarik | Getuigenissen | MIVB Jobs

Geen moment spijt van zijn keuze om bij de MIVB te komen werken, 26 jaar geleden. Zo vat Tarik Lahrichi zijn carrièrepad samen, dat ging van bestuurder naar multimodaal medewerker. Hij is altijd in beweging en voortdurend in contact met reizigers en collega’s. De dagen volgen elkaar op maar lijken totaal niet op elkaar. Hij beschrijft zichzelf als een filantroop, een altruïst die ten dienste staat van de reizigers.

De MIVB, een evidente keuze?

We zouden kunnen stellen van wel, maar eigenlijk toch niet. Mijn vader werkte 40 jaar bij de MIVB, mijn nonkel ook. Maar in eerste instantie dacht ik zelf niet aan de MIVB. Ik kwam bij de MIVB om een studentenjob te doen tijdens de zomer, aan de ticketbalie. Dat vond ik wel tof en ik ben er gebleven, eerst als buschauffeur.

Bus, tram en dan metro

Ik werkte uiteindelijk een tiental jaar als buschauffeur en daarna vroeg ik mijn overplaatsing aan en verhuisde ik naar de tram. Maar dat was niet echt een match, en daarom schakelde ik in 2009 over naar de metro. Niet als bestuurder, maar als zonemedewerker. Een zonemedewerker is een beetje zoals een conciërge van een gebouw: we kijken de infrastructuur na, en willen er zeker van zijn dat alles goed werkt. Ik hield enorm van die job!

Daarna kwam Field Support

In 2014 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan het testproject rond Field Support. De bedoeling daarvan was om de veiligheidsdienst te hertekenen. Ik werd senior multimodaal medewerker (door mijn ervaring). We werkten in team. We overlegden met verschillende collega's en afdelingen. We deelden onze doelstellingen, de diensten, onze manier van werken, of het nu over de aanpak van klanten was, de hulp bij het instappen, de doelstellingen bij de metro, bus en tram, het omgaan met schade… Ik vond het een prachtig project. Het was een erkenning van mijn werk.

We kunnen stellen dat je een gelukkige multimodaal medewerker bent?

Dat staat vast. Ik werk op vandaag in de zone rond het Zuidstation. Het is zeer gevarieerd: er zijn geplande evenementen, doestellingen die we van tevoren kennen voor de ochtend, de namiddag, of de avond/de nacht. We helpen reizigers. We patrouilleren en we melden eventuele schade. We doen ook mee aan sensibilisering. We zijn bijna continu in beweging. Wat ik enorm interessant vind, is dat we continu sociaal contact hebben: met collega’s (en dat zijn er veel bij de MIVB!), maar ook met reizigers. Dit beroep leerde me om sociaal en empathisch te zijn, en maakte een altruïst van mij, een filantroop.

Een bijzondere herinnering?

Zo heb ik er heel veel! Ik denk dan bijvoorbeeld aan een reizigster. Ik passeerde in een station en ik zie dat een vrouw onophoudelijk tegen een verkoopautomaat duwt. Ik ga naar haar toe en ze legt me uit dat ze betaald heeft, maar dat het ticket niet uit de machine komt. Ik kijk even en zie dat ze vergeten is om op de knop “OK” te klikken. Zodra ze haar ticket in haar handen heeft, excuseert ze zich en bedankt ze me voor mijn hulp. Dat is ook mijn job: ik sta ten dienste van alle reizigers, elke dag opnieuw.